Speciaal voor DordtYart werkte Abdi aan zijn installatie “All is Well”. Deze installatie begon als een speelse reflectie op “the myth of Sisyphus” van Albert Camus. Een experiment waarbij een ruimtelijke geluidscompositie gecreëerd wordt door middel van een rollende knikker een enorm instrument in de hal, gemaakt van alledaagse materialen en in actie gezet door het publiek.

In het door Krijn de Kooning ontworpen labyrint op de bovenverdieping van DordtYart toont Bennett zes audiovisuele werken. De werken spannen bijna 30 jaar en laten zijn onderzoek naar geluid in relatie tot materie, architectuur en verhalen zien en horen. Zoals zijn laatste film Vilgiskoddeoayvinyarvi: Wolf Lake on the Mountains. 

Een “make shift” robotarm scant willekeurig een oppervlak bedekt met audiotape. De audiokop, bevestigd aan deze arm, beweegt volgens een chaotische choreografie, stopt zo nu en dan en speelt de audioband af. De tapes bevatten een opname van een computerstem die Rudolf Lothar's 'The Talking Machine: A Technical-Aesthetic Essay’ hardop voorleest.

In het werk “Erster Versuch den Wind zu drehen” bij DordtYart klinken zachte windgeluiden uit twee buizen. Met behulp van je adem kan je deze weersomstandigheden doen veranderen: zachter of harder blazen tegen de zwarte windmeter zorgen voor verandering. Of en hoe men de wind tot draaien heeft gebracht, wordt over de buizen hoorbaar. 

In de installatie Pneumatic Sound Field wordt er in een ruimtelijk vlak van pneumatische ventielen een continuüm gecreëerd tussen ritmische structuren, de ruimtelijke waarneming van geluid en het waarnemen van tonen. Wind, druk en klank vormen samen een ademende klankomgeving boven de hoofden van het publiek.

Heremans abstraheert eigenschappen van het medium radio om choreografische denkervaringen te creëren. Hij gebruikt locatiespecifieke, architecturale patronen om tijdelijke ruimtes af te bakenen waarin geluid denkprocessen stimuleert en visuele perceptie doet veranderen.

Kunstenaar Jan Kees van Kampen heeft in de eerste periode van dit seizoen drie maanden bij DordtYart onderzoek gedaan en geëxperimenteerd. Hij plaatste zijn installatie Lingua Franca in de hal, een samenspel van water, geluid en licht. Hij werkte o.a. aan nieuw werk dat hij heeft geplaatst voor Science of Sound.

De Wind Cello is de eerste poging van Lars Kynde om een audioversterker met windkracht te creëren zonder gebruik van elektriciteit. De snaren zijn bevestigd aan een metalen riet en het werkt als het ware als een fusie tussen een cello en een mondharp. Samen vormen ze een instrument dat alleen bespeeld kan worden als mens en natuur samenwerken.

Andreas Sahl Andersen studeerde in 2017 af met een bachelor ArtScience aan de Koninklijke Academie van Beeldende Kunsten en het Koninklijk Conservatorium Den Haag. "Mijn benadering is dogmatisch experimenteel en leunt op de traditie van vrije muzikale compositie. In plaats van vastgestelde visies te vestigen door van mijn materiaalaanpak een vaste manier van werken te creëren, laat ik mij liever leiden door te zoektocht naar de fysieke en metafysische kenmerken van het materiaal.

De installatie "Tuning In" is een verzameling online gevonden opnames waarbij akoestische instrumenten een enkele noot "a" spelen, met toevoeging van opgenomen enkele slagen op niet-hellende percussie-instrumenten. De opnames worden bij DordtYart verdeeld over zeven luidsprekers, wat de indruk wekt van een groep muzikanten die aan het tunen is.
De installatie stemt af op het onopzettelijke maar aanhoudende en homogene geluid van noot "a" dat zich niet op een bepaalde plaats bevindt, zijn homogene continuïteit bestaat alleen in de tijd.

Bij DordtYart beweegt het publiek zich door een veld van acht verschillende roterende luidsprekerobjecten, een bijzondere soundscape ontstaat. De akoestische eigenschappen van de hal spelen in deze soundscape een cruciale rol: DordtYart wordt zelf onderdeel van het instrument. Door de rotatie van de geluidsbronnen verandert de focus van de auditieve waarneming voor de toehoorder voortdurend. De klank wordt zowel rechtstreeks via de speaker ervaren als ook indirect via de variërende reflectie van de ruimteakoestiek. De rotatiesnelheid van de speakers alterneert tussen zeer langzaam (adagio) en zeer snel (molto vivace).

Mike Rijnierse en Rob Bothof werken regelmatig samen. Rijnierse is kunstenaar, performer en kunstonderwijzer, werkend met licht, geluid en beweging en hun betrekking op de architecturale context. Bothof is kunstenaar, software / game-developer, animator, sound engineer en muzikant. Zijn artistieke werk breidt de dunne lijn uit tussen kunst en wetenschap in de disciplines interactie, animatie, autonome systemen en procedural generation.

“City of Sounds” maakt deel uit van het gelijknamige cultuurparticipatieproject van Slagwerk Den Haag. In opdracht van dit vermaarde ensemble, creëerden René Jansen en Bram Vreven in 2017 een verzameling geluidsobjecten die hier als een autonome installatie wordt gepresenteerd. De bezoeker kan de objecten verplaatsen in de ruimte, de klanken harder of zachter zetten en meer of juist minder objecten tot leven wekken. Zo ontstaat er een individuele geluidsbeleving te midden van een stedelijke aandoende vormencompositie. De huidige opstelling bevat Haagse stadsklanken uit de geluidsbibliotheek van componist Darien Brito.

Met dank aan Slagwerk Den Haag
www.slagwerkdenhaag.nl
www.cityofsounds.nl