Gedichten over DordtYart

foto Jan van Dalen


Bianca Boer
Verschijnen/verdwijnen
voor de zomerspecial Waar is Jet? Bij Chris Natuurlijk!
uitzending 20 juli, Radio Rijnmond 08.00 - 09.00 uur

 

Ga niet verder, blijf nou hier. Al is het

nog even. Erosie slijt gaten in je geest.

Vruchtbare grond spoelt weg. Souvenirs en

herinneringen, zijn dingen van piepschuim.

Je hoofd is een ruimteobject op schaal.

 

En jij dan? Ben jij nog voor jezelf gelijk?

Wat geordend wordt krijgt nieuwe betekenis

maar als de context je houvast is en als dat

per opbod verkocht wordt, is er alleen nog

beweging in een loze ruimte.

 

Ga op je rug op het papier liggen. Ik trek je om.

Ik knip je uit en hang je over de waslijn.

Nu ben je een vorm die waait. Je hebt

oren van papier. Iemand breekt de ruit

van een kubieke meter stilte.

 

Je kijkt door tegels van gegoten glas. De wereld

wordt er mooier van maar ook minder helder.

Wie redt jouw data? Kon ik je gedachten

filteren dan bracht ik ze in kaart. Freesde ze

uit in zwart mdf en ging opzoek naar mezelf.

 

De beelden zijn geen dag gelijk. Ze kiezen

tussen licht en donker. Wij lopen zij aan zij

in een constructie van buigzaam bamboe

en alles kraakt. Hef het glas op de taal

van de straat. Het gaat niet zoals verwacht.

 

Laten we leren luisteren naar het continuüm

van geluid gevormd door drieënveertig ventielen

hangend tussen de bomen. Laten we berusten

in de chaos van voorspelbaarheid en het water

met emmers vol terugkiepen de haven in.

 

_________________________

 


Marieke van Leeuwen

voor Dordt in Cello


de klanken blijven hangen

in de catacomben van de loods

zoeken de overdaad

de tempi, het stromen

het lopen, de dans

 

de vingers golven over

de snaren, volle klanken

een hese a, pizzicato die

stuitert over de stenen vloer

aanstormend onheil wordt

gevolgd door stilte die galmt

 

alles ademt mee in deze ruimte

dit octet bespeelt de plek

waar ooit de schepen stonden

alles trilt van opwinding

op deze oude werf

klaar om grenzen te verleggen

en zeeёn te bevaren

 

de acht cellisten omhelzen

hun instrumenten en versmelten

met de klinkende akkoorden

 

bij de laatste maten

zweeft er een losgespeelde

paardenhaar door het spotlicht