Gedichten over DordtYartfoto Jan van Dalen Bianca Boer
Ga niet verder, blijf nou hier. Al is het nog even. Erosie slijt gaten in je geest. Vruchtbare grond spoelt weg. Souvenirs en herinneringen, zijn dingen van piepschuim. Je hoofd is een ruimteobject op schaal.
En jij dan? Ben jij nog voor jezelf gelijk? Wat geordend wordt krijgt nieuwe betekenis maar als de context je houvast is en als dat per opbod verkocht wordt, is er alleen nog beweging in een loze ruimte.
Ga op je rug op het papier liggen. Ik trek je om. Ik knip je uit en hang je over de waslijn. Nu ben je een vorm die waait. Je hebt oren van papier. Iemand breekt de ruit van een kubieke meter stilte.
Je kijkt door tegels van gegoten glas. De wereld wordt er mooier van maar ook minder helder. Wie redt jouw data? Kon ik je gedachten filteren dan bracht ik ze in kaart. Freesde ze uit in zwart mdf en ging opzoek naar mezelf.
De beelden zijn geen dag gelijk. Ze kiezen tussen licht en donker. Wij lopen zij aan zij in een constructie van buigzaam bamboe en alles kraakt. Hef het glas op de taal van de straat. Het gaat niet zoals verwacht.
Laten we leren luisteren naar het continuüm van geluid gevormd door drieënveertig ventielen hangend tussen de bomen. Laten we berusten in de chaos van voorspelbaarheid en het water met emmers vol terugkiepen de haven in.
_________________________
in de catacomben van de loods zoeken de overdaad de tempi, het stromen het lopen, de dans
de vingers golven over de snaren, volle klanken een hese a, pizzicato die stuitert over de stenen vloer aanstormend onheil wordt gevolgd door stilte die galmt
alles ademt mee in deze ruimte dit octet bespeelt de plek waar ooit de schepen stonden alles trilt van opwinding op deze oude werf klaar om grenzen te verleggen en zeeёn te bevaren
de acht cellisten omhelzen hun instrumenten en versmelten met de klinkende akkoorden
bij de laatste maten zweeft er een losgespeelde paardenhaar door het spotlicht |
|
